Grad dobrih ljudi | Miroslav Mićanović

počinjem pisati pjesmu (o ocu)

Počinjem pisati pjesmu o ocu
koja baš počinje sa:
“počinjem pisati pjesmu o ocu”,
kad me taj isti otac zove,
pomažem okretati željezni okvir,
vraćam se u kuhinju i tipkam:
“počinjem pisati pjesmu o ocu”,
to je već previše i tog istog oca,
držim dva kraja i on poluslijep vari,
bježim u sobu bez slika i s krevetom
“počinjem pisati pjesmu o ocu”,
a već bijesan i slijep otac
kriči na svoje mjesto i željezo,
po prirodi brzo shvaćam i jurim u ostavu,
pronašao sam pravi trag i opiljci
metala koji su grgoljili u mome uhu
dobivaju svoj redoslijed i smisao,
ali…
vrištim s ispečenim vlastitim rukama,
nepažnjom dobio sam po prstima,
izgorio od dva upaljena, zavarena,
metalna kraja,
otac mi nakon ulja i hladne vode
dobacuje rukavice,
to mi se nikada više neće dogoditi,
vraćam se i nježno, ne i poduzetno,
pišem u rukavicama:
“počinjem pisati pjesmu o ocu”