Doba bršljana | Davor Ivankovac

ŽELJEZNA

Imao je gradove neprijatelje, opsadu, i rominjao
je metal po krovovima, kostima i mesu,
mjesecima, godinama.
Danas ga gledam, znatno više pao negoli je razoren,
samo se stropoštao u sebe, u mene,
u vlastite podrume i drvarnice,
među bicikle, štednjake i otrove.
Goli modeli među smeđim ljepljivim trakama
na prljavim izlozima, oborenim dupljama zgrada.
Njihov sponzor je mrtav, u dublinskom skladištu
sve rjeđe ih se sjeti. Vjetar, hladan i čist,
miševe kao mrtve misli prevrće na bok.
I silovane žene izgubile su parnice, kovitla se
željezna zavjesa, zapjenjeni psi po haustorima
razvlače tople iznutrice.
Pluća se šire i stežu nizbrdo, kao zatišje pred
minobacački napad upadam u sjećanje:
podivljali pas, izbezumljen bombama, ustrijeljen
u ormaru minirane srpske kuće:
ondje sam mu našao kosti, metak zariven u pod
vratio sam ruci koja ga je umetnula
u pomućeni pseći mozak,
sapunom i alkoholom istrljali smo ruke,
dugo šutjeli, pričali, šutjeli.
Na zatvorenim kapijama tvornice
pauci pletu nastambe.