Pjesme svjetlosti i sjene | Tomica Bajsić

SAMOSTAN SAN GERONIMO

ANTONIO LISBOA poznat kao Michelangelo Brazila, i kao Aleijadinho, “mali bogalj”, sin portugalskog arhitekta de Costa Lisboe i crne ropkinje Isabel, probudio se te iste noći, samo dvjesto godina ranije, u kripti crkve sv. Franje Asiškog u Ouro Pretu uznemiren urlicima koji su dolazili iz unutrašnjosti crkve. U prvi mah pomislio je da je sanjao, ali ženski glas koji je vikao “don Carlos, don Carlos, pomognite mi!!!” bio je previše stvaran i nije pripadao njegovim snovima. Njegovi snovi nikada nisu bili tako egzaktni, cijeli život sanjao je snove bez zvukova i oblika, snove koji su ipak bili toliko iscrpljujući da se ujutro uvijek osjećao kao kukuruz propušten kroz mlin.
“Don Carlos, don Carlos, pomognite mi!!!”
Sjetio se da je čuo priče o duhu žene progonjene od demona koja je nastanjivala franjevačku crkvu i čija je se iluminirana glava povremeno prozirala u kostur uz jezovite vapaje izvjesnom don Carlosu.

Taj prodor uljeza u mračnu kriptu u kojoj je ležao odmarajući se od klesanja, i koja je po svježini i tami sasvim nalikovala grobnici, razbjesnio je Aleijadinha i više se nije mogao vratiti u san. «Victoriola!» zazvao je ženu koja je ležala do njega, njegovu ljubav, koja je s njim dijelila njegove muke i omotala mu dlijeta oko ruke kada zbog galopirajuće bolesti više nije mogao pomicati prstima i koja je prije nego što su se upoznali bila klaviristica i pjevačica u “Muškom klubu gospode od sreće” u Ouro Pretu. Glasovita Victoriola Bonita, lijepa Victoriola, sada se nije micala na pozive svog dragog; spavala je čistim, spokojnim snom.
Ustao je i pogađajući put u sveprisutnoj tmini dovukao se do svoje skulpture “12 proroka” koju je zadnjih dana dovršavao.
Moje ime nije don Carlos, moje ime nije don Carlos, ponavljao je u sebi Aleijadinho: ja sam skulptor, drvodjelac i vizionar.