Bijela panika | Vesna Biga

KUĆA ZMIJA

stoje kao uslikane jedna uz drugu, ta kuća i ta zmija,
onako kako stoje dvije riječi kad ih jednu uz drugu
ispišeš, a treba ih ispisati puno puta i treba ih čitati
dugo i dugo jednu za drugom šaptati da se uzljube i
sačuvaju, da se hudom rukom ne rastave,
da se jedna drugoj ne otmu i ne raskuće,
da ne šmugnu pod tuđi prag,
da se ne pretvore u tuđih ljudi kuću i
da se ne traže slijepe, jedna drugoj nevidljive i
otrovane odsustvom, nalik na nepoznatu kuću,
sa zalutalom zmijom pred vratima,
na onu kuću koja je kuća svačija i onu zmiju koja je zmija
ničija, zato ova zmija i ova kuća, koje stoje kao uslikane
i jedna drugoj obećane, neka se zapišu tako da se u miru
dozovu i jedna drugu prstenuju šaptom,
sve dok se kariku po kariku ne upredu u vidok-klupko
od zmije i od kuće sastavljeno,
i neka se, pod okom Svevida, vjenčaju tako da se jedna
uvijek sjeti one druge, dok na zemlji i pod zemljom putuju,
dok se kuće i klupče, da se kućeći ozmije, zmijski da se okuće